Op de avond van de EK finale ging Stef bij Jay en Reef thuis de voetbalwedstrijd kijken. Hij kreeg van Art, de vader van Jay en Reef, limonadesiroop aangeboden. Toen hij dit op dronk, vroeg hij wat er in de siroop zat, want hij had ineens een gevoelloze onderlip. Na de wedstrijd kwam hij dan ook thuis met deze mededeling. Jolanda zei dat we het even in de gaten moesten houden en dat we Sensodyne tandpasta zouden kopen, misschien zou dit helpen.
Maandag 11 juli
De volgende dag vertrokken we naar Giethoorn, voor een midweekje vakantie, we hadden een huisje met een sloepje. Op de heenreis in de auto er naar toe begon Stef weer over zijn lip, het was nog niet minder geworden. De tandpasta was nog niet gekocht, want daar was geen gelegenheid voor geweest. Jolanda dacht, ik zit nu toch naast René, laat ik even doktertje spelen en op Google verdoofde onderlip opzoeken. In één van de eerste artikelen die ze las stond ‘niet altijd goedaardig’. Ze dook het artikel in het zag wat medische onbekende termen, maar ook staan: acute leukemie. Haar maag keerde zich om en ze sloot snel het artikel. Ze vroeg wel aan Stef of zijn klieren opgezet waren, maar daar had hij geen last van. Ze had het nog wel aan René gezegd van dit artikel, dat het niet zo’n leuk bericht was. Hij zei dat ze geen doktertje moest gaan spelen. Afijn, in Giethoorn aangekomen hebben we nog lekker even met z’n viertjes gevaren.
Dinsdag 12 juli
Dinsdagochtend had Stef geen zin om mee te varen, hij voelde zich niet helemaal lekker, ook de middag toen we naar een stadje gingen, had hij geen behoefte om mee te gaan. ‘s Avonds heeft hij wel gewoon meegegeten.
Woensdag 13 juli
Vanaf woensdag kreeg hij buikgriepverschijnselen, dat heeft hij wel vaker, is dan hangerig, niet zo ‘aanwezig’ als altijd en ‘s avonds had hij geen eetlust meer en hij had ook verhoging. Hij was inmiddels aan de diarree en was ook begonnen met overgeven. In zijn slaapkamertje waar hij samen met Isa sliep, had hij een krakend bed, bij elke draai hoorden René en Jolanda het irritante bed. Omdat Stef onrustig was, vroeg Jolanda, die eerst nog achter een mug aan gegaan was, of René niet liever in de woonkamer ging slapen, zodat Stef bij haar in bed kon. René ging het liefst meteen om 00.30 uur naar huis, maar we bedachten dat we dag erna op donderdag naar huis zouden gaan.
Donderdag 14 juli
Donderdagochtend nog met z’n viertjes gevaren, Stef had ook even gestuurd. Daarna de spullen gepakt en met de bolderwagen waar de bagage op lag naar de parkeerplaats gelopen, de parkeerplaats lag namelijk een stukje verderop vanwege de autovrije omgeving in Giethoorn. Onderweg boven een bruggetje gaf Stef ook nog een keer voedsel aan de vissen. We waren ‘s middags weer lekker in ons eigen huis en we besloten vrijdagochtend de dokter te bellen, want Jolanda zou de Nijmeegse Vierdaagse gaan lopen en ze wilde met een ‘gerust’ gevoel daar naar toegaan.
Vrijdag 15 juli
Vrijdagochtend met de assistente van de vervangende huisarts gebeld, de heer Van Eijk, onze huisarts was namelijk met vakantie. Ik vertelde haar in de eerste plaats van de gevoelloze onderlip, die hij nog steeds had, ondanks de Sensodyne die Stef geprobeerd had en in de tweede plaats van de buikgriep. De assistente zei dat buikgriep heerst en of Stef het wel zag zitten om te komen als hij niet lekker is. Jolanda gaf aan dat ze dit toch graag wilde, hij kon dan ook om 11.30 uur bij de plaatsvervanger terecht. Jolanda had Stef nog lekker onder de douche gezet en z’n tanden gepoetst, want daar had hij geen fut meer voor. De buikgriepverschijnselen waren toch anders dan anders. Om 11.30 uur zaten Jolanda en Stef in de wachtkamer en Stef wilde eigenlijk alleen liggen, gelukkig werden we om 11.40 uur geholpen. Dokter Van Eijk zag dat Stef zich erg beroerd voelde, voor wat betreft de gevoelloze onderlip verwees hij ons naar een tandarts, die kan foto’s maken en hij heeft daar de apparatuur niet voor. Dit vond hij ook geen prioriteit hebben. Hij onderzocht Stef en voelde aan z’n ingewanden. Hij vroeg ook of Stef op de heenweg naar de dokter toe last had van pijnscheuten, want dit kon dan duiden op een blindedarmontsteking. Hier had hij geen last van. Omdat dokter Van Eijk zag hoe zwaar hij het had, vond hij het verstandig ons door te verwijzen naar de Eerste Hulp, zodat een chirurg Stef even zou kunnen onderzoeken. Hij vroeg ons welk ziekenhuis onze voorkeur had. We kozen voor het Ikazia, hier zijn we in het verleden vaker geweest. Hij nam direct contact met het ziekenhuis op. We konden meteen naar de Eerste Hulp komen. We reden naar Rotterdam en zetten de auto in de parkeergarage. Daar namen we de shuttlebus, want Stef zag het niet zitten nog naar de Eerste Hulp te lopen. Direct kon hij z’n urine inleveren en even later werd er ook een infuus geplaatst voor het afnemen van bloed. Stef was hier niet helemaal blij mee. Na enige tijd kwam een chirurg bij Stef kijken en onderzocht hem. Hij vroeg, evenals de heer Van Eijk had gevraagd, of hij met het autorijden naar het ziekenhuis toe, meer pijn had bij het rijden over bobbels bijvoorbeeld. Stef gaf weer aan dat hij daar geen last van had. De chirurg ging weer weg en wij bleven afwachten. Uiteindelijk kwam de chirurg bij ons terug, tezamen met een vrouw, zij bleek de kinderarts te zijn. Ze zei dat ze geen goed nieuws voor ons had. Jolanda wist exact het antwoord wat ze zou gaan geven en dat gaf ze ook. Stef had leukemie. Jolanda was direct in tranen en vertelde de kinderarts en de chirurg van dat nare artikel dat ze die maandag in de auto op internet gelezen had. Zelf had de kinderarts hier nooit van gehoord. Het zal misschien wel een samenloop van zijn. Jolanda vroeg hoe zeker het was, dit was toch wel 95% en we werden verzocht zo spoedig mogelijk (op een rustige manier) naar het Sophia ziekenhuis te rijden, de kinderarts maakte direct de papieren in orde, zodat we weg konden. Stef’s reactie was koeltjes, hij leek er niet van te schrikken, ook al werd uitgelegd wat de ziekte inhield. Jolanda belde René in tranen op met dit nare bericht. Hij was in de garage bezig met Isa samen en wist niet wat hij hoorde, Isa zei niet zo heel veel. Wat zijn we in een verschrikkelijke nachtmerrie beland. In het Sophia werden we al opgewacht. Gelukkig konden ze hetzelfde infuus gebruiken voor de afname van het bloed, zodat ze de waardes in het bloed nog een keer konden nakijken. Jolanda kwam in gesprek met een vrouwelijke oncoloog, zij kon ons verzekeren dat het zo goed als zeker was dat het geen vergissing kon zijn. Zaterdag zou al een beenmergpunctie plaatsvinden en zou de eerste chemotherapie beginnen. Van belang was te weten om welke vorm van leukemie het ging. Er was zoveel spoed bij. Ook de oncoloog had nooit gehoord van een verdoofde onderlip bij leukemie, dit had Jolanda toch nog even gezegd.
René kwam zo spoedig mogelijk met Isa naar het Sophia toe. ‘s Avonds om 20.00 uur kregen we de bevestiging van de oncoloog, Stef heeft acute leukemie, AML. M5.
In het kort: het eerste deel van de behandeling zal de dag erna direct plaatsvinden, waaronder een eerste chemokuur van 22 dagen en een beenmergpunctie, 7 augustus wordt er meer bekend voor wat betreft de uitslagen. Vervolg chemo's zullen aansluitend noodzakelijk zijn. Stef geeft nog een paar keer over en is aan de diarree en heeft weinig eetlust. Hij heeft een eigen (2-persoons)kamer met een douche en een toilet.
Geen Nijmeegse Vierdaagse meer voor Jolanda en wat zijn we dokter Van Eijk dankbaar dat hij Stef heeft doorgestuurd.
Jolanda blijft bij Stef slapen en René en Isa gaan naar huis.
